بازی؛ دریچه‌ای نوین برای رشد و آموزش
تاریخ انتشار: ۱ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۷۹۴۷۲۸
بازی از ابزارهای جذاب آموزشی است که انگیزه یادگیری را ایجاد و توجه و علاقه دانش‌آموزان را جلب می‌کند، از یکنواختی و کسالت محیط‌های آموزشی و یادگیری می‌کاهد و فضای شاد و زنده را شکل می‌دهد و در بعضی از بازی‌ها، فراگیران بدون اینکه خود احساس کنند، به تمرین و تکرار مفاهیم یا مهارت‌های دشوار می‌پردازند.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، ورزش، فعالیت بدنی و بازی در دوران کودکی با توجه به داشتن رابطه مستقیم با رشد مطلوب و همه جانبه کودک، امری بسیار مهم تلقی می‌شود و بر رشد مناسب کودک در آینده تأثیرگذار خواهد بود؛ زمانی رشد کودک در مراحل بعدی زندگی او از جمله نوجوانی کامل می‌شود که فرایند رشد در کودکی به خوبی انجام شده باشد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
امروزه کودکان به دلیل اینکه بیشتر اوقات فراغت خود را صرف تماشای تلویزیون، بازی‌های رایانه‌ای و موبایلی می‌کنند، درگیر فقدان تحرک و فعالیت‌های فیزیکی مناسب در جهت رشد کامل خود هستند که این امر باعث می‌شود سلامت و رشد کودک به طور جدی به خطر افتد.
کم‌تحرکی، کودکان را دچار چاقی، بیماری‌های فشار خون، دیابت نوع دوم، نامنظمی هورمون رشد، مشکلات تنفسی و استخوانی می‌کند، کودک رشد مناسبی را تجربه نخواهد کرد و هر یک از این بیماری‌های جسمی، مشکلات روحی و روانی را نیز به همراه خواهد داشت و حتی منجر به ایجاد اختلال در روابط اجتماعی صحیح، نداشتن اعتماد به نفس و عزت نفس در سنین بالاتر خواهد شد.
کودکانی که در کودکی به خوبی بازی و ورزش کرده باشند، از نظر جسمی نسبت به دیگران دارای استخوان‌بندی محکم‌تر و قوی‌تری هستند، تحرک مناسب و ورزش کودکان همچنین باعث بهبود وضعیت روحی کودک از لحاظ افسردگی، استرس و اضطراب می‌شود.
بازی‌های کودکان از لحاظ فعالیت‌های بدنی به دو دسته بازی‌های فکری و حرکتی تقسیم می‌شوند؛ بازی‌های فکری و ذهنی نیاز به فعالیت فیزیکی و جسمی ندارد و تنها با پردازش ذهنی کودک انجام می‌شود، اما بازی‌های حرکتی و فیزیکی با درگیر کردن اندام‌های کودک، او را به تحرک وا می‌دارد و سوق دادن کودک به هر دو دسته از بازی‌های فکری و حرکتی می‌تواند سبب رشد چندجانبه کودک شود.
حجت‌الاسلام مرتضی عباسی، فعال فرهنگی و کارشناس ارشد مشاور کودک و نوجوان در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با اشاره به اهمیت بازی در روایت‌های دینی اظهار می‌کند: مهم‌ترین اصل در دوران کودکی به عنوان مرحله مهمی از زندگی افراد، بازی کردن است و کودکی که بیشترین بازی و بیشترین آزادی را در بازی کردن داشته باشد، رشد بهتری خواهد داشت.
وی با بیان اینکه بازی جز جدانشدنی از رشد و تربیت کودک است و هیچ کودکی بدون بازی تربیت سالمی نخواهد داشت و تمام اصول تربیتی که کودک باید یاد بگیرد در بازی وجود دارد، می‌افزاید: بازی به قدری اهمیت دارد که امروزه موضوعی تحت عنوان بازی‌درمانی مطرح شده است و از طریق بازی، مشکلات کودک اعم از افسردگی، وسواس و اوتیسم درمان می‌شود.
این کارشناس ارشد مشاور کودک و نوجوان ادامه می‌دهد: هرگاه سخن از تربیت کودک در هفت سال ابتدایی می‌شود، از کودک به عنوان شاه و سلطان یاد می‌شود و بر این اساس باید اجازه داد کودک طبق قوانین و اصول خود مشغول به بازی شود و طی این روند، مهارت‌های موردنیاز و مفاهیمی همچون گروه و خانواده را به کودکان آموزش داد.
وی تصریح می‌کند: دوران کودکی، دوران بازی کردن است و باید سعی کنیم آموزش به کودک از طریق بازی صورت گیرد؛ شکل‌گیری عزت نفس، اعتماد به نفس، تعامل با دیگران، مدیریت عواطف و مدیریت زمان در دوران کودکی اتفاق می‌افتد و با بازی کردن، می‌توان هر کدام از این ویژگی‌ها را تقویت کرد و افزایش داد.
بازی‌های گروهی؛ عامل رشد بهتر و بروز خلاقیت در کودکانحجتالاسلام عباسی ادامه می‌دهد: بازی‌هایی که تمام جنبه‌های کودک اعم از ذهنی، جسمی و حرکتی را درگیر کند و به جریان اندازد، مناسب کودکان و بسیار مؤثر در رشد آنها است، اما بازی‌های رایانه‌ای و موبایلی تحرک کودک را کاهش می‌دهد و مانع تخلیه هیجانات درونی کودک می‌شود.
وی تاکید می‌کند: درگیری کودک با بازی‌های رایانه‌ای می‌تواند سبب تنبل شدن کودک یا بیش‌فعالی او شود؛ کودکان اغلب بازی را دوست دارند و اگر کودکی گرایش زیادی نسبت به بازی‌های رایانه‌ای دارد، باید علت را در رفتار والدین جویا شد، چراکه والدین هستند که بازی‌ها را به کودکان معرفی می‌کنند و کودک در ابتدا اطلاعات زیادی از بازی رایانه‌ای ندارد.
این کارشناس ارشد مشاور کودک و نوجوان اضافه می‌کند: اگر کودک را به بازی‌های گروهی ترغیب کنیم شاهد رشد بهتر و بروز خلاقیت در کودکان خواهیم بود؛ میل و گرایش نوجوانان به سمت بازی‌های رایانه‌ای و موبایلی افزایش داشته است و باید دغدغه این را داشته باشیم که جایگزینی جذاب برای دانش‌آموزان ارائه دهیم.
وی با بیان اینکه جای خالی بازی در نظام آموزشی کشور حس می‌شود، می‌گوید: معلمان و مسئولان آموزش و پرورش در دوره ابتدایی نسبت به گذشته بیشتر به بازی اهمیت می‌دهند، اجرای طرح‌هایی همچون «یک روز بدون کیف» نیز در همین راستا برگزار و باعث تعامل کودک با محیط می‌شود.
حجت‌الاسلام عباسی ادامه می‌دهد: در دوران متوسطه اول و دوم نیز باید به تناسب سن دانش‌آموزان از بازی و جنب‌وجوش در فرایند آموزش بهره برد و نباید فکر کنیم بازی کردن تنها برای دوران کودکی و ابتدایی است؛ حتی می‌توانیم از زنگ ورزش برای انجام بازی‌های گروهی استفاده کنیم.
وی خاطرنشان می‌کند: علاوه بر آموزش مطالب درسی در مدارس باید اهمیت بازی را نیز مدنظر قرار دهیم و گاهی این دو را با یکدیگر تلفیق کنیم، به عنوان مثال معلم می‌تواند برای تدریس درس ریاضی از مصداق‌های طبیعی و عینی و بازی‌های ریاضی کمک بگیرد.
حجت‌السلام حسین ناصری، پژوهشگر حوزه تربیت و طراح و مدل‌ساز بازی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار می‌کند: نیرویی فطری به‌نام کنجکاوی و کشف کردن در انسان‌ها وجود دارد که از کودکی درون آنها فعال می‌شود و بهترین محیط و بستر برای بروز و ظهور این نیرو، بازی کردن است.
وی با بیان اینکه کودکان با بازی ارتباطی صمیمی برقرار می‌کنند و به همین دلیل شخصیت واقعی خود را در بازی نشان می‌دهند و استعدادها و خلاقیت‌های خود را شکوفا می‌سازند، می‌افزاید: بازی رشد دهنده کودکان و برای کودکان حکم کار کردن برای بزرگسالان را دارد؛ همان‌گونه که بزرگسالان هر روز صبح برای کار کردن آماده می‌شوند، کودکان نیز از صبح که روز خود را آغاز می‌کنند باید برای بازی کردن آماده می‌شوند.
این پژوهشگر حوزه تربیت و بازی عنوان می‌کند: به‌طور معمول کودکان فردی را بیشتر دوست خواهند داشت که با آنها بیشتر بازی می‌کند؛ این بازی برای کودکان دریچه‌ای برای ارتباط با دیگران و تخلیه هیجانات است، به همین سبب انجام بازی برای کودکان فقط مقوله‌ای تفریحی نیست و جنبه آموزشی و تربیتی دارد.
وی درباره چهارچوب آزاد گذاشتن کودک در انجام بازی اشاره می‌کند: طبق نظر پژوهشگران انجام هر بازی برای کودک آزاد است، مگر بازی‌های خطرناک و بازی‌هایی که از نظر اجتماعی و فرهنگی بر اساس عرف جامعه زشت و ناپسند تلقی می‌شود، به عنوان مثال اگر کودک چاقو به دست بگیرد و شروع به دویدن کند، باید مانع بازی کردن او شد.
ناصری با بیان اینکه بازی را قالبی برای ارائه و تدریس می‌دانیم، می‌گوید: محتوای آموزشی که به روش سنتی ارائه می‌شد، امروزه با کمک بازی به کودک ارائه می‌شود، بدین‌گونه کودکان با فکر به اینکه مشغول بازی هستند، به صورت غیرمستقیم درگیر آموزش و کسب مهارت هستند.
وی با تاکید بر اینکه بهترین راهکار برای وارد کردن بازی به کلاس‌های درس، آگاه‌سازی و معرفی نمونه‌های موفق در این زمینه است، تصریح می‌کند: نظر و دیدگاه مسئولان و سکان‌داران نظام آموزشی و از طرفی آگاهی معلمان در زمینه طراحی بازی و درک اهمیت بازی همراه با آموزش در کلاس‌های درس، بسیار در اجرایی کردن چنین طرحی تأثیرگذار خواهد بود.
این پژوهشگر حوزه تربیت و بازی درباره میزان تلفیق کردن بازی و آموزش در مدارس خاطرنشان می‌کند: هدف از آموزش، یادگیری دانش‌آموزان است و چه بهتر که آموزش در قالبی ارائه شود که برای دانش‌آموز جذاب است؛ یکی از قالب‌های مورد پسند دانش‌آموز، قالب بازی است که یادگیری را برای او لذت‌بخش خواهد کرد.
یکی از زبان‌های کودکی، زبان بازی کردن است که والدین، معلمان و مربیان تربیتی می‌توانند با استفاده از آن وارد دنیای کودکان شوند و با آنها ارتباطی صمیمی و پایدار برقرار کنند، پژوهشگران بسیاری بر آموزش همراه با بازی و بازی‌های آموزشی تحقیق و نظرات متفاوتی در این خصوص ارائه کرده‌اند که هر یک به‌گونه‌ای اهمیت بازی کردن برای کودکان را بیان می‌کند.
سقراط نقش بازی را نه تنها در رشد و پرورش کودکان، بلکه در تحول منش و رفتار آنها تأثیرگذار می‌داند، همچنین آن را زمینه‌ای برای شناختن توانایی‌های کودکان معرفی می‌کند و بر اساس تحقیقات انجام شده، هر چه یادگیری مهارت‌ها دشوارتر باشد، نیاز به ابزارهای آموزشی بیشتر احساس می‌شود.
در چند سال اخیر توجه معلمان و کادر آموزشی به تلفیق بازی و آموزش و جنب‌وجوش کودکان و نوجوانان در مدارس بیشتر و همین باعث علاقه دانش‌آموزان به محیط مدرسه و کلاس‌های درس شده است، اما با این حال در بعضی مدارس به این موضوع کمتر اهمیت داده می‌شود و چهارچوب تدریس به سبک سنتی پیش می‌رود.
کد خبر 728475منبع: ایمنا
کلیدواژه: اهمیت بازی کردن در کودکان کودکان تاثیر بازی بر رشد کودکان رشد کودکان مهارت آموزی آموزش مهارت های زندگی مهارت های اجتماعی مهارت افزایی مهارت های زندگی برای کودکان کودک سلامت کودکان کودکان اوتیسمی تربیت فرزندان تربیت کودک تربیت و یادگیری تعلیم و تربیت خانواده و تربیت فرزندان آموزشی و تربیتی تربیت کودکان شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق بازی های رایانه ای بازی کردن دانش آموزان دوران کودکی برای کودکان اهمیت بازی برای کودک بازی ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۷۹۴۷۲۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
برنامه کودکی نداریم که درباره «جیغ و دست و هورایش» صحبت کنیم
بازنگری در فرمول «جیغ و دست و هورا» در ساخت برنامه‌های تلویزیون به عبارتی تبدیل شد که همه درباره‌اش صحبت می‌کنند. مجری قدیمی که اعتقاد دارد از آن برنامه‌های جذاب و کودکانه خبری نیست که بیاییم درباره اینکه جیغ و دست و هورا باشد یا نباشد صحبت کنیم. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز بحث‌های متفاوتی درباره فقدانِ محتوا برای خردسالان، کودکان و نوجوانان در تلویزیون می‌شود، برنامه‌هایی که خلاقیت و نوآوری ندارند و فقط برخی از کاراکترهای کودکانه به فرمول جیغ و دست و هورا روی می‌آورند. در گذشته‌ای نه چندان دور درباره این نکته صحبت شده بود اما انتقاد هنرمند پیشکسوت کودک در جریان جشنواره عروسکی تلویزیون (عروسک‌خونه) دوباره انتقادات را به این سمت آورد.
روز گذشته با یکی از پزشکان حوزه کودک در خصوص دعوت کودکان به جیغ و دست و هورا صحبت کردیم که او هم اعتقاد داشت ایجاد نشاط درونی باید در دستور کار تلویزیونی‌ها قرار بگیرد نه یک تخلیه انرژی آنی و لحظه‌ای؛ که البته این اتفاق هم در نوعِ‌خودش لازم است اما کامل و جامع نیست.
الهه رضایی مجری و برنامه‌ساز قدیمیِ تلویزیون است که شاید بهترین سال‌های کودکانه شبکه یک با اجرای او در خاطره‌ها مانده باشد؛ او در جریان گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم بارها به جمله‌ای اشاره کرد که انتقاد بسیاری از کاربلدها و قدیمی‌های عرصه کودک است؛ متأسفانه کودک و نوجوان در کشور ما به فراموشی سپرده شده و دغدغه نیستند. چرا که به تعبیرِ رضایی، ما استعدادها و تهیه‌کنندگان قدرتمندی در حوزه کودک داریم که بخشی از آنها کنار گذاشته شدند و یا به ورطه فراموشی سپرده شدند.
او در این گفت‌وگو، دست و جیغ و هورا را آفتِ برنامه‌سازی کودک عنوان کرد و گفت: امروز برنامه‌هایی ساخته می‌شود که آهنگی می‌زنند و مجری فریاد می‌زند دست و جیغ و هورا! یا بچه‌هایشان را می‌آورند تا دیده شوند، این برنامه‌سازی نیست!
جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی خوب است نه برنامه‌سازی تلویزیون!
این مجری قدیمی تلویزیون به خبرنگار تسنیم گفت: جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی لازم است خصوصاً برای خردسالان و مدتی به یک روشی تبدیل شد که یکی از مدارس تهران این کار را شروع کرد. صبح برای اینکه انرژی بچه‌ها را افزایش بدهد این کار را می‌کردند و روش خوبی است. اما نه به عنوان برنامه‌سازی‌های تلویزیون! البته که این روزها برنامه کودکی نداریم که بخواهیم درباره جیغ و دست و هورایش با هم بحث کنیم. ناگفته نماند که دوره‌ای همه برنامه‌های کودک تلویزیون همین کار را می‌کردند تا به گونه‌ای حواسِ کودکان را پرت کنند چون خلاقیت و نوآوری نداشتند که به رخ بکشند.
نمی‌گویم این کار ممنوع است!
وی افزود: باز هم درباره «جیغ و دست و هورا» این نکته را باید یادآور شوم که من نگفتم و نمی‌گویم این کار ممنوع است و به طورکل نباشد. اما به اندازه کافی بایستی این اتفاق بیفتد که در آن صورت اشکالی ندارد. منتها اگر بیش از اندازه در هر کاری باشد یا در مراسم و برنامه تلویزیون، به کودکان هیچ کمکی نمی‌کند و اتفاقاً گاهی اوقات «آزاردهنده» هم خواهد بود. در هر چیزی افراط و تفریط دردسرساز است. نه خیلی همه‌چیز آرامِ آرام و نه شلوغِ شلوغ که بقیه را اذیت کند. ممکن است بچه‌ها در برهه‌ای هم لذت ببرند اما کار اصولی نیست و به اندازه و گهگاهی هم اتفاق بیفتد ایرادی ندارد.
شکل‌گیری نشاط کودکان با جیغ و دست و هورا یا اتفاقی درونی؟!اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود
رضایی در ادامه اضافه کرد: کودکان از صفر تا 6 سالگی بهترین مقطع یادگیری‌شان است. سن تربیت‌پذیری، آینده‌سازی و استعدادیابی در این زمان اتفاق می‌افتد. باید از طریق برنامه‌سازی به‌طور غیرمستقیم و مستقیم و با بازی‌های درست و کاربردی، مهارت‌افزایی را رونق دهیم، اما همواره مجری فریاد می‌زند جیغ و هورای بلند و این روزها هم لباس‌های رنگارنگ بپوشند. این نوع اتفاقات نمی‌تواند برای کودک، فرهنگ‌سازی کند یا تأثیرگذار باشد. بچه‌ها نمی‌توانند الان در این شرایطی که برایشان فراهم شده انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر مسابقاتی برای بچه‌ها بگذارند که این بچه‌ها بتوانند انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر خلاقیت‌هایی را برای بچه‌ها ایجاد کنند. برنامه‌هایی که بتواند از خلاقیت‌های بچه‌ها استفاده کند، بسازند. همان‌طور که در گذشته هم این نوع برنامه می‌ساختند؛ اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود. باید این شلوغ بازی‌ها را کم کنند. اصلاً چه دلیلی دارد برنامه‌های تلویزیون که دست می‌زنند، جیغ و هورا بکشند.
وی خاطرنشان کرد: جیغ زدن برای تخلیه انرژی است اما نه در استودیو و برنامه‌ای که قرار است حرف‌های مهمی را در قالب مفاهیم کودکانه بزند. چون دستشان خالی از مفهوم و ارزش است به سمت چنین حرکت‌هایی می‌روند تا خلأهای ذاتی برنامه‌سازی را پُر کنند.کاری ندارند غیر از اینکه چند دقیقه‌ای با این دست و جیغ و هورا بگذرانند. اما اگر برنامه، مسابقه و خلاقیت و بینشی داشته باشد آن وقت می‌بینید که حواسِ کودک را پرتِ این نوع حرکت‌ها نمی‌کنند و فرصت کمتری را برای این همه سر و صدا اختصاص می‌دهند.
چرا ترجمه‌ها در حوزه کودک و نوجوان بر تألیف پیشی گرفت؟کودک در تلویزیون و رسانه برای کسی مهم نیست
رضایی با اشاره به اینکه هنوز هم این نکته را تکرار می‌کنم کودک در تلویزیون و مجموعه رسانه برای کسی مهم نیست، افزود: بچه‌ها برایشان ارزش ندارند؛ اگر ارزشمند باشند باید سعی کنند روشی را انتخاب کنند که در راستای نیاز و علایق کودکان قدم بردارند. آنچه که به نظر می‌آید با سبک زندگی خانواده‌های ایرانی‌ها تطبیق داشته باشد. البته برای تلاشگران شبکه کودک احترام زیادی قائلم اما احساس می‌کنم برخی از مسئولان خصوصاً در شبکه کودک، اطلاعات کودک، روانشناسی کودک و نیازسنجی‌های کودک را نمی‌شناسند، شاید نمی‌دانند بایدها و نبایدهایشان چیست که یاد بگیرند. چون ما معضلات بزرگی در جامعه‌مان داریم و فضا را جدّی نگیریم، فرهنگ‌مان از دست می‌رود. وقتی درباره خطر اعتیاد، کودکان کار و خیلی از معضلات دیگر هم صحبت می‌کنیم برخی‌ها می‌خندند و جدّی نمی‌گیرند. این فضاها واقعاً نیازمند کار جامعه‌شناسی دقیق و ساماندهی قدرتمند دارد. باید NGOهایی راه‌اندازی شوند و با دانش و کارآمد کار کنند.
تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده؟
وی در پاسخ به این سؤال که تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده و باید چه کار کند، خاطرنشان کرد: کسانی که آن موقع در گروه‌های کودک کار می‌کردند افراد متخصصی در زمینه ساخت برنامه برای کودکان، خردسالان و نوجوانان به کار می‌گرفتند. این‌ها کسانی بودند که تحصیلات و تجربیات لازم در این زمینه داشتند. عشق و علاقه‌شان به بچه‌ها واقعی بود. لذا سعی می‌کردند اطلاعات راجع به برنامه‌سازی را از همه‌جا بدست بیاورند و خودشان را با خواسته‌های کودک تطبیق بدهند. متأسفانه تا آنجا که من اطلاع دارم امروز کمتر از آن اتاق فکرها و افراد متخصص در زمینه کودک فعال هستند؛ بعضاً علاقه‌مندند برنامه‌های کودک بسازند اما نه آن‌طور که باید و شاید. برنامه‌های شبکه کودک را دیدم تعداد زیادی کارتون‌های قدیمی‌اند که هنوز دوست‌داشتنی‌اند و کمتر به کار جدیدِ دلچسبی رسیده‌ام. شاید بعضاً برنامه‌هایی خوب باشد اما در حدی که بتواند علاقه‌مندان زیادی را جذب کند، نیست. دلیلش هم این است از افراد متخصص در حوزه شناختی کودک، خردسال و نوجوان استفاده نمی‌شود.
این مجری قدیمی تلویزیون با اشاره به اینکه باید همه دلسوزان کودکان برنامه‌سازی کنند، تأکید کرد: به گمان من باید تمام کسانی که دلسوزِ کودکان‌اند، برنامه‌سازی کنند. کسانی که دغدغه تربیت کودکان را دارند و به آینده بچه‌ها می‌اندیشند. آموزش‌هایی که برای بچه‌ها می‌گذارند، باید آموزش‌هایی باشد برای آینده‌شان هم مفید باشد. اگر این آموزش‌ها به شکلی طراحی شود که با روحیات بچه‌ها سازگار باشد حتماً جواب مثبتی می‌گیرد. بچه‌ها در هر گروه سنی علایقی دارند، اگر تلویزیون بتواند مجموعه‌ای از برنامه‌هایی که سرگرم‌کننده‌اند، آموزش‌های خیلی ملایم، مثبت و دوست‌داشتنی برای کودکان طراحی کرده‌اند، ارائه دهند مخاطب، مدیومی غیر از تلویزیون انتخاب نمی‌کند.
بررسی مختصات سینمای کودک و نوجوان در گفت‌وگو با مدیر شبکه کودک لبنانمیخواهند کاری کنند اما عملی نمی‌بینیم
رضایی در خصوص همکاری با تلویزیون گفت: ادعا می‌کنند می‌خواهیم کار کنیم و عملاً دوستان و همکارانی که می‌خواهند کاری ارائه بدهند به درِ بسته می‌خورند. من خودم یکی دو مورد با دوستان و همکاران رفته‌ایم و گفته‌ایم؛ یا ما را به اسپانسر ارجاع می‌دهند و یا می‌گویند بودجه نداریم و یا کار را به زمان دیگری موکول می‌کنند. به امید روزی که مسئولین فقط ادعا نکنند و برنامه‌های کودک برایشان مهم باشد. اما تلویزیون برای اینکه بتواند کارهای بهتری در حوزه کودک ارائه بدهد به نظر می‌آید سیاستگذاری‌ها و اهدافش را در این زمینه باید بازنگری کند. همچنین تلویزیون می‌تواند از افراد کاربلد و تهیه‌کنندگان قدیمی که دور مانده و خانه‌نشین و بیکار مانده‌اند، استفاده کند. هنوز بازنشسته نشده‌اند و از نظرات‌شان استفاده نشده است. در کارنامه‌شان کارهای ماندگار و درخشانی وجود دارد. متأسفم از اینکه برنامه‌های تلویزیون محتوای کافی ندارند، متأسفانه فقط حرف زده می‌شود و عملی نمی‌بینیم.
انتهای پیام/
جاده کندوان یک طرفه شد